Colors, shapes and numbers slowly change, transform, according to a fixed pattern. While the sound gets slower and slower, more abstract.
The discrepancy between the two movements, the movement of the images and the movement of the sound, creates tranquility and detachment. The experience is an anti-pole of negativeness in melancholy.
The here and now only gets filled up with the sole existence of being, creative lust gradually changing into the cosmic nothing. No more craving, no more nostalgia, no more ego. Just being, harmony: an erotic blend with reality.
The soundscape is a collage between the first tones of a science-fiction-film and noises from autonomous intelligent robots, bumping into each other and the walls, to become even more intelligent.
Kleuren, vormen en cijfers veranderen langzaam volgens een vast patroon, terwijl de klankband trager en trager, abstracter en abstracter wordt. De discrepantie tussen de beide bewegingen geeft een rust en losmaking die als de antipode van negatieve melancholie ervaren wordt.
Het hier en nu wordt enkel opgevuld met het zijn zelf, de creatieve lust verandert langzaam in een cosmisch niets. Geen verlangen meer, geen heimwee, geen ego, alleen bestaan, harmonie, een erotische versmelting met de werkelijkheid, dus.
De klankband bestaat uit een collage van de eerste tonen van een science -fiction-film-icoon met geluiden van autonome verstandige robots die tegen muren aanbotsen en zo nóg verstandiger worden.
