The entrance of the exhibition space is divided in a dark and a bright entry: up to you to make the choice.
- My concept was: the “Kunsthalle Lophem” is a giant head divided in two, the subconscious and the conscious. Behind the middle, on the floor, 12 plexiglass mirrors of 1 by 2 meters, lying there as an ego, special self-reflection.
The installation consisted of a computer animated large screen projection in opposite to the bright side which was partly occupied by a 30 meter iron strip on which 96 magnetic plexiglass and polystyrene plates.
The 30 meter long iron strip is made of 12 separate iron sheets.
- I show 96 women images that are items out of my databank; I connected them with words of texts on the capacity of internal self-organization, on thermodynamics, on order in systems in a state of non-equilibrium, on connectionistic networks and on representation of concepts and associations in general.
- The women associated were: 1. showing their breasts while looking in the spectator’s eyes (36), 2. completely nude except for a belt (29), 3. about to take of their knickers (15), 4. touching breast and sex simultaneously (4), 5. in various states of undress (9), 6. with dress wide open like a butterfly (3).
Behind the mirror, on a black and white stapled floor ( freemasonry), three monitors, the dissection of a man’s conversation on easy making money. Title: “Il faut convaincre les investisseurs“, the first sentence of the actual discussion.
- The installation is dedicated to Baubo, obscene goddess of the past, looking through her nipples, talking with the vulva, dancing in such a dirty way that all melancholic and depressed women were filled with joy again.
I thought: let’s make an installation to fill everybody, men and women, with joy again, and this by redefining a lot of heavy-duty words, giving people an pleasant mental massage.
- When leaving the space you come across a small TV-clock with a black and white reminder, an after-image of what’s been shown in the dark.
De ingang van de tentoonstelling is verdeeld in een donkere en een lichte kant: aan u om een keuze te maken.
Mijn idee was: De “Kunsthalle Lophem” is een gigantisch hoofd verdeeld in twee, het onderbewuste en het bewuste.
Voorbij het midden, op de vloer, 12 plexiglas spiegels van 1 bij 2 meter, daar liggend als een ego, speciale zelfreflectie.
De installatie bestond uit een computer geanimeerde grootschermprojectie tegenover de licjte kant die deels ingenomen werd door een 30 meter lange metalen strip waarop 96 magnetische plexi en polystyreen plaatjes.
De 30 meter lange metalen strip is gemaakt van 12 aparte metalen platen.
Ik toon 96 vrouwenbeelden die in mijn databank zitten; ik verbond ze met worden uit teksten over de mogelijkheden van interne zelforganisatie, over thermodynamica, over orde in systemen in een staat van onevenwicht, over connectionistische netwerken en over de weergave van concepten en associaties in het algemeen.
De vrouwen daarmee in verband gebracht werden: 1. Toonden hun borsten terwijl ze in de ogen van de toeschouwer keken (36), 2. Waren volledig naakt op een gordel na (29), 3. Stonden op het punt hun slipje uit te trekken (15), 4. Raakten hun borst en geslacht tegelijk aan (4), 5. Waren in diverse staten van ontkleding (9), 6. Hadden een kleed opengespreid als een vlinder (3).
Achter de spiegel, op een zwart en wit gestapelde sokkel (vrijmetselarij), drie monitoren, een dissectie van een mannelijke conversatie over gemakkelijk geld maken. Titel: “Il faut convaincre les investisseurs”, de eerste zin van de eigenlijke discussie.
De installatie is opgedragen aan Baubo, obscene godin uit het verleden, die door haar tepels kijkt en met haar vagina spreekt, en op zulk een vuile manier danst dat alle melancholische en depressieve vrouwen terug van plezier vervuld worden.
Ik dacht: laten we een installatie maken om iedereen, man en vrouw, terug met plezier te vervullen. En dit door een hele hoop zwaar op de hand liggende woorden te herdefiniëren, mensen een aangename mentale massage te geven.
Als men de ruimte verlaat komt men voorbij een kleine TV-wekker met een zwart-witte herinnering, een nabeeld van wat er in het donker werd vertoond.
