die eindigen in een opgedeelde constructie waarbinnen alle elementen een zeer precieze plaats en betekenis krijgen. Het is daarom dat verschillende van die elementen (object, tekst, film), wanneer ze voor de eerste keer in deze mentaal estetische omgeving gezien worden, hun status van autonoom kunstvoorwerp  verliezen. Ze werden namelijk opgesloten in een structuraliserend principe.

Object, tekst en film worden onderdeel van een afgerond, doordacht geheel. Op een autoritaire manier claimt de speciaal voor hen ontwikkelde logiek hun bestaansreden en ondervindt de toeschouwer meer een symfonie dan een expositie met de juiste beelden. Dit heeft een effect en men kan dat